دین مبین اسلام برای تمامی امور مادی و معنوی انسان، که شاید بعضی از آنها به نظر اموری عادی تلقی شود، آداب و احکامی را ذکر کرده است که با عمل به آنها سعادت دنیوی و در نهایت اخروی بشر تأمین خواهد شد.

یکی از این آداب، آداب غذا خوردن می باشد. معمولا علما و بزرگان دین ما به دلیل رعایت بیشتر این اصول از سلامت بیشتری در روح و جسمشان برخوردار بوده و هستند. در مقابل عده ای با عدم توجه به این اصول سلامتی خود را به راحتی در معرض خطر قرار می دهند

در کتاب مفاتیح الحیات در باب وعده های غذایی اینگونه آمده است:

شخصی به خدمت امام صادق علیه السلام از بیماری های گوارشی شکایت کرد. آن حضرت برای پیشگیری از بیماری های گوارشی فرمود: صبحانه و شام بخور و میان آن دو چیزی نخور، چون مایه فساد بدن است. مگر نشنیدی که خدا می فرماید: در آنجا(بهشت) هر بامداد و عصرگاه رزق خود را خواهند داشت. ولی پس از دچار شدن به این نوع بیماری، پزشکان توصیه می کنند که در فاصله های کم از غذای مناسب استفاده شود.

امام رضا علیه السلام می فرماید: در جسم انسان رگی به نام "عشاء" وجود دارد که چنانچه شخص شام نخورد آن رگ تا صبح وی را نفرین می کند و می گوید: خدا تو را گرسنه و تشنه کند، چنان که مرا گرسنه و تشنه کردی، پس هیچ یک از شما شام خوردن را ترک نکند، هرچند به لقمه ای از نان یا جرعه ای از آب باشد.