به گزارش قدس انلاین علامه سید علی قاضی در شهر

تبریز متولد شد و پس از خواندن مقدمات در تبریز، برای تکمیل

آن، عازم نجف اشرف گردید و با تلاش بسیار در سن 27

سالگی به درجه اجتهاد نایل آمد.

در این بین دستورالعمل ها، کرامات و مکاشفات فراوانی

از طریق مشاهیر و دانشمندان معروف، از ایشان نقل گردیده

که نُقل و نبات محافل عرفانی و اخلاقی به شمار می روند

و شاید یکی از بارزترین آن ها حکایتی باشد که علامه تهرانی

بیان کرده است؛ ایشان فرموده اند: چندین نفر از رفقا و دوستان

نجفی ما از یکی از بزرگان و مدرسین نجف اشرف نقل کرده اند

که او می گفت: من درباره ی مرحوم استاد العلماء آقای

حاج میرزا علی آقا قاضی و مطالبی که از ایشان نقل می شد

و احوالاتیکه به گوش می رسید در شک بودم و با خود

می گفتم آیا این مطالبی که نقل شده است، درست است یا نه؟

تا این که روزی برای نماز به مسجد کوفه رفتم. مرحوم قاضی

نیز زیاد به مسجد کوفه و سهله علاقه مند بودند. در بیرون مسجد

با ایشان برخورد کردم، با هم مقداری صحبت کردیم و در طرف

قبله ی مسجد، برای رفع خستگی نشستیم. در این حال

گرم صحبت بودیم که به ناگاه مار بزرگی از سوراخی

بیرون آمد و در جلوی ما خزیده و به موازات دیوار مسجد

حرکت کرد و ذکر این نکته ضروری است که در آن نواحی

مار بسیار بود و غالباً به مردم آسیبی نمی رساند.

همین که مار به مقابل ما رسید من وحشت عجیبی کردم

و استاد که این را فهمیده بود، اشاره ای به آن مار کرد و

فرمود: «مُت بإذن الله؛ به اذن خدا بمیر». آن گاه فوراً دیدم

که مار فوراً در جای خود خشک شد!

مرحوم قاضی پس از این ماجرا، بدون این که اعتنایی کند،

شروع کرد به دنباله ی صحبت که با هم داشتیم؛ و سپس

برخاستیم رفتیم داخل مسجد. مرحوم قاضی اول دو رکعت

نماز در میان مسجد گذارده و پس از آن به حجره ی خود رفتند

و من هم مشغول به جا آوردن مقداری از اعمال مسجد بودم

و در نظر داشتم که بعد از بجا آوردن آن اعمال به نجف اشرف بروم.

در بین اعمال ناگاه به خاطرم آمد که آیا این کاری که علامه انجام داد

واقعیت داشته یا چشم بندی بوده، مانند سحری که ساحران می کنند؟

و با خودم گفتم خوب است بروم ببینم مار مرده است یا

زنده شده و فرار کرده است؟

این فکر سخت به من فشار می آورد، تا اعمالی که در

نظر داشتم را به اتمام رسانیدم و فوراً آمدم بیرون مسجد

در همان محلی که با مرحوم قاضی نشسته بودیم؛ دیدم مار

خشک شده همچنان به روی زمین افتاده است؛

پا زدم، دیدم ابداً حرکتی ندارد!؟

بسیار منقلب و شرمنده شدم، به مسجد برگشتم تا چند

رکعتی دیگر نماز بخوانم ولی نتوانستم و این فکر سراسر

وجود مرا فرا گرفته بود، که واقعاً اگر این مسائل حق است،

پس چرا ما ابداً به آن ها توجهی نداریم!

مرحوم قاضی مدتی در حجره ی خود بود و به عبادت مشغول،

بعد که بیرون آمد و از مسجد خارج شد، من نیز خارج شدم،

در مسجد کوفه باز هم با هم روبرو شدیم و من که فکرم

مشغول آن مار و کرامت علامه بود به ناگاه خود را در مقابل

ایشان دیدم و آن مرحوم لبخندی به من زده و فرمود:

«خوب آقاجان؛ امتحان هم کردی، امتحان کردی!»

منابع:
1- حسینی تهرانی، سید محمد حسین. معادشناسی، جلد 1.

2- احمدی جلفایی، حمید. 40 قطب عرفانی.

3- باقرزاده بابلی، عبدالرحمن. کرامات علماء.

4- م. کدخدازاده. ر.عباسی. کرامات شگفت عارفان.